2019 IJsland winter
Breidamerkurjokull, Ice cave discovery
5 maart 2019
Breidamerkurjokull, gletsjer wandeling
Gisterenavond hadden we al het probleem opgelost: 'wat moet ik aan'. Vandaag hebben we de gletsjerwandeling van zes uur over de Breidamerkurjokull een uitloper van het Vatnajokull ijsplateau.
Maar eerst ontbijten en ook dat is hier prima geregeld in het Fosshotel Glacier Lagoon. Heerlijk bruin brood en van alles wat je er op kan doen. Lekker bakje thee, koffie en een sinaasappelsap, wij kunnen er tegen voor vandaag.
Het is 20 minuten rijden naar Jokulsarlon, we zijn ruim op tijd dus we kijken nog even bij het strand. Het strand, wat ook hier zwart is omdat het uit lavagruis bestaat, ligt bezaaid met ijs. In allerlei vormen, maten maar ook kleuren. We bekijken het vanuit de auto want we zijn hier vandaag voor een ander doel.
Om negen uur melden we ons bij de 'Local Guide of Vatnajokull' voor de 'Ice Cave Discovery'. We hebben deze tour thuis al geboekt omdat het vaak vol is. Deze tour bezoekt een aantal natuurlijke grotten in de gletsjer en je bent vijf tot zes uur onderweg. Als moeilijkheidsgraad staat er gemiddeld tot zwaar. Nou, na de Dolomieten wandelingen van van de zomer moeten we dit ook aankunnen. We zien wel. Gisteren hoorden we dat er verschillende van dit soort tours al gecancelled zijn vanwege het weer. Het nl. al een paar weken warmer dan normaal in IJsland wat er voor zorgt dat de gletsjer al behoorlijk begint te smelten en dan wordt het onverantwoord om te gaan lopen door grotten en spleten. Dan is het nog afwachten of het allemaal door kan gaan i.v.m. weersomstandigheden etc. want als het keihard stormt dan kan het ook niet door gaan. Maar vandaag is het prachtig weer. De zon schijnt en er is bijna geen wind.
We krijgen crampons welke we straks op de gletsjer moeten gebruiken. Verder moeten we een formulier tekenen en een 'thuisblijvers' telefoonnummer noteren. Klinkt allemaal heftig maar het zijn nu eenmaal de regels. We rijden met de gids en zeven andere toeristen naar het beginpunt. Onderweg zien we nog een aantal rendieren langs de kant van de weg staan. Als we van de ringweg af gaan de gravelroad op, komen we langs een paar kleine meertjes waarin de bergen prachtig weerspiegelen. Snel een foto vanuit de jeep want nu zien we het.
Met de grote superjeep rijden we in een half uur naar een punt vlakbij het uiteinde van de gletsjer "Breidamerkurjokull". Dit is één van de vele gletsjers van het Vatnajokull ijsplateau en deze eindigt in het beroemde ijsschotsen meer Jokulsarlon. We krijgen een prachtige helm en een tuigje rond ons middel/bovenbenen. De helm is omdat we grotten in gaan die niet echt hoog zijn en het tuigje is voor het geval dat.... we in een spleet vallen. Dan kan het touw gemakkelijker aan je worden bevestigd om je er uit te trekken. Dus puur uit voorzorg.
Dan kunnen we vertrekken. We lopen op de morenen dit zijn de rotsen, keien en gruis wat door de gletsjer is achtergelaten. Deze gletsjer is de laatste drie jaar per jaar 100 meter terug getrokken dus 100 meter minder lang geworden. Dan wordt wel heel duidelijk hoe snel het smelten van de ijskappen gaat. Na 25 minuten zijn we bij de gletsjer aangekomen en kunnen de crampons onder de schoenen. Crampons zijn metalen punten die aan een rubberen mal zitten die je onder de zool van je eigen bergschoen trekt. Hierdoor kan je makkelijker over ijs lopen zonder uit te glijden.
En zo lopen we dus de gletsjer op. En inderdaad je kan gewoon een steil stuk tegen de gletsjer op lopen. Dit was zonder de crampons echt niet gelukt dan was je direct naar beneden gegleden. Als we boven zijn zien we één grote witte vlakte en daarboven een stralend blauwe hemel want het is helemaal open getrokken. Wat treffen we het met het weer zeg.
Zo lopen een tijd over de gletsjer tot we bij een punt komen waar we een touw/lijn een gat in zien gaan. De gids gaat snel even naar beneden en zegt dat we nog even moeten wachten omdat er meer groepen beneden zijn en dan is het wel erg druk. Wij zijn overigens ook al met z'n tienen. Een internationaal gezelschap met Fransen, Duitse, Japanners, IJslander (gids) en wij Hollanders natuurlijk.
Dan kunnen we ook naar beneden. Goed vasthouden aan het touw en je crampons goed in het ijs zetten en zo dalen we zes meter af en staan we in een ijsgrot. Wat is dit mooi zeg. De grot is zo'n drie meter hoog en vijf meter breed en dan 15 meter lang voordat er weer een gat naar de buitenlucht is. De grot of eigenlijk gletsjerspleet loopt nog verder door maar daar mogen we niet komen. Het ijs heeft alle kleuren blauw en het plafond van de grot heeft mooie vormen aangenomen.
Snel het statief uitklappen en het fototoestel pakken. Het wordt al snel duidelijk dit wordt snel werken. 90% van de mensen fotografeert alles tegenwoordig met een mobieltje en is dus veel sneller klaar. Wij willen wat meer dan alleen een leuke foto op je telefoon dus dan heb je iets meer tijd nodig maar ook mee te sjouwen. Dan moeten we alweer verder want de volgende groep staat al te wachten.
Gelukkig komen we daarna in andere grot waar we wat langer kunnen blijven. Deze is ook behoorlijk groter dan de vorige. De gids vertelt ons dat deze grot aan het begin van het seizoen (oktober) nog een hele smalle spleet was maar nu zijn het bogen die een breedte van wel 15 meter overbruggen.
In het midden stroomt het smeltwater weg. Je moet dan ook goed opletten waar je loopt. Soms ligt er ijs op het water en is dat niet echt dik genoeg om je te dragen. We raken niet uitgekeken en proberen alles zo goed mogelijk vast te leggen op de foto. Dat is nog niet zo makkelijk want als je de buitenlucht erbij hebt dan is de boel al snel overbelicht met het stralende zonnetje erboven. Aan de randen van de bogen en openingen hangen dan ook veel ijspegels die behoorlijk druppelen.
Na een half uurtje gaan we weer verder over de gletsjer. Het is heuvel op en heuvel af. Dat zie je ook niet als je van veraf een gletsjer ziet liggen: dan lijkt het één grote ijsmassa. Dan komen we aan de rand van de gletsjer en via een steil paadje dalen we af naar een soort van strandje aan het meer. Voordat we op het strandje zijn, krijgen we nog de instructie dat mocht er een stuk afbreken van de gletsjer we snel naar boven moeten rennen. Want als het een groot stuk ijs is, kan er een tsunami ontstaan. We zitten nu dus aan het ijsschotsenmeer Jokulsarlon maar dan aan de kant van de gletsjer. Hier ligt het ook vol met grote ijsschotsen en kleine ijsbergen. Op zo'n 200 meter kijken we naar het uiteinde van de gletsjer. Wat is dit mooi zeg. Het ijs heeft alle kleuren blauw en wit maar ook zwart van oude vulkaanuitbarstingen (lavagruis) maar ook het vuil dat op een ijslaag is neergedaald in de loop der eeuwen.
Zo staan we een tijdje te fotograferen. De ijsschotsen maar ook de ijswand aan de overkant. Ik heb net een foto gemaakt totdat plots krak. Waar? Waar? Oh, even naar links. Toch nog even snel een paar keer de ontspanknop ingedrukt. Ik had toch net gefocust op de wand en deze foto, die moet ik hebben! Maar dan toch snel maken dat ik wegkom, want als de ijsberg helemaal in het water ligt ontstaat er een grote golf van wel twee meter hoog en inderdaad... die komt wel onze kant op. Dus rennen. Met uitgeklapt statief, camera er nog op maar gelukkig de fototas gewoon op mijn rug gehouden. Met mij rennen alle mensen naar de plek waar je omhoog kan klimmen. En dan gebeurt het.... Sonja languit op haar snufferd. Camera in het lavagruis en Sonja op de keien. Hmmm, wel pijn maar niets gebroken. Opstaan en verder lopen. De golf komt niet ver het strandje op dus daar hebben we mazzel mee. Maar je weet het nooit. Dan kijken wat de schade is. De zonnekap is helemaal stuk maar deze heeft wel mijn lens beschermd want het glas ziet er ongeschonden uit. Ik kan ook nog foto's maken en de zoom lijkt het ook nog te doen. Dus al met al weinig materiële schade. Mijn onderbeen voelt wat minder prettig. Die zal wel lekker blauw worden net zoals mijn bovenbeen dat waarschijnlijk op een grote kei terecht is gekomen, te zien aan de grote blauwe plek die een dag later kwam. Nou dat hebben we dan ook een keer meegemaakt.
We klimmen de gletsjer weer op en komen bij een volgende grot. Deze heet de Treasure grot. Het is een hele smalle lange spleet waar je ook doorheen kan lopen. Het is wel erg smal dus wij gaan maar een klein stukje naar binnen. En dan achteruit er weer uit want keren kan niet eens. Dit was vroeger een hele lange grot maar het lager gelegen gedeelte is al gedeeltelijk ingestort maar omdat het ijs wat erboven ligt zo dun is neemt het ook een totaal andere kleur aan.
Even verderop bezoeken we onze vierde en laatste grot van vandaag en deze is weer anders van vorm en waarschijnlijk over een week ziet ook deze grot er weer heel anders uit.
Zo wat was dit een prachtige ervaring. In een uurtje lopen we weer terug naar de auto en rijden we terug naar het parkeerterrein bij Jokulsarlon.
Bij het laatste licht van de dag - wat niet veel meer is omdat er behoorlijk wat bewolking komt opzetten - gaan we nog naar Diamond Beach. Het strand waar alle ijsschotsen uit het Jokulsarlon meer liggen. Tussen het gletsjermeer en de zee zit een riviertje van maar 400 meter waardoor de grote brokken gletsjer ijs nog niet zijn gesmolten, voordat ze de zee bereiken. Door de branding worden deze brokken dan weer teruggeworpen op het strand en dat heet dus Diamond Beach. Het strand ligt helemaal vol met brokken ijs van heel klein tot wel brokken van twee meter hoog. Echt veel meer dan wat er in de zomer ligt (wij waren al eerder in IJsland zomer 2010).
We lopen tussen de brokken ijs en proberen de schoonheid ervan vast te leggen op de foto. Niet altijd gemakkelijk want het is nog zoeken naar de juiste instellingen. Soms maakt je telefoon een mooiere foto dan onze camera. Maar dan is het juist de kunst om de juiste instellingen te vinden. Na een uurtje hebben we er genoeg van want we zijn best wel moe van de hele dag wandelen.
We stappen in de auto en rijden met de kachel op hoog terug naar ons hotel. De koffers staan al op onze nieuwe kamer die ook nu uitzicht heeft richting de zee. Dus een lekker weids uitzicht. Heerlijk.
We dineren weer in het hotel want wat goed is, daar moet je gewoon van genieten.
{flike}
Zwarte stranden bij Vik
4 maart 2019
Zwarte stranden bij Vik
Na het ontbijt gaan we naar Skogarfoss. Deze ligt hier letterlijk om de hoek. Helaas weinig winters beeld bij de waterval. Geen ijspegels wat we wel verwacht hadden nu we hier in de winter zijn. De waterval ligt jammer genoeg nog in de schaduw. Toch maar een paar mooie plaatjes schieten.
We pikken de koffers op in het hotel en rijden naar een andere waterval hier vlakbij. Dankzij het internet en het volgen van fotografen groepen specifiek over IJsland op facebook hoorden we dat er hier nog een prachtige tweede waterval in de buurt ligt.
Achter het Skogarfossmuseum daar zou je moeten zijn. We parkeren de auto en kijken achter het museum of wel iets zien wat op de verschillende beschrijvingen zou kunnen lijken en ja hoor. Even verderop zien we dat er een keurig trappetje over het gaashek heen staat. We klimmen het trappetje over en lopen langs de rand van een weiland een paar honderd meter verder naar een kloof.
We lopen/klimmen langs een smal riviertje door een prachtige kloof. Hoge wanden steil omhoog begroeid met mos in vele tinten groen.
Na 15 minuten komen we aan bij de Kvernufoss een prachtige waterval die vrij naar beneden valt. Onderin valt ie op een paar rotsen waardoor het water wijdt uit elkaar spettert. We proberen er een aantal mooie foto's van te maken.
Je kan ook achter de waterval komen dus Sonja gaat dat even doen. Gopro mee want je weet nooit hoeveel het allemaal spettert en om nou je goede camera mee te nemen. Leuk hoor achter de waterval met donderend geraas klettert het water naar beneden.
Dan moeten we weer verder want we hebben nog een hele rit voor de boeg. We rijden in de richting van Vik maar een paar kilometer voor Vik slaan we af naar de kust. Het hoge schiereiland aan de kust met de moeilijke naam Dyrholaey. Vanaf het plateau kijken we op een boog van rotsgesteente het zeewater knalt er door heen en ook op de kust zorgt de fikse branding voor mooie splashes. Naar het westen zien we een lang gerekt zwart strand met een prachtige witte branding zorgt dat voor een mooi contrast.
De volgende halte hier vlakbij is het strand bij Reynisdrangar een stuk strand waar de branding echt met enorme golven komt aan gedenderd. Er staan ook overal waarschuwingsborden dat je niet te dicht bij de zee moet lopen omdat een volgende golf plotseling veel verder het strand op kan komen en dat je dan door de stroming wordt meegesleurd. Zo staat Sonja te kijken naar de zee en ziet daar een stelletje staan. De jongen gaat vlak voor de branding op de grond zitten. He bah wat gebeurd daar nou toch geen rare dingen. Nee hoor, hij heeft een doosje in zijn hand en ze zegt ja. Of eigenlijk yes. Ben ik zomaar getuige van een huwelijksaanzoek. Snel even wat foto's gemaakt van het stel. Ze daarna gefeliciteerd en nog een paar statiefotos. Email adres gevraagd en opgestuurd naar twee blijde mensen uit Pennsylvenia. Toch handig dat digitale tijdperk.
Verderop op het strand zijn de bekende pilaren van basalt. En ook de rotspunten waarna dit strand is vernoemd.
Dan vervolgen we de ringweg 1 verder naar het oosten. We hebben ons toch nog een beetje verkeken op de afstand want het is best een eind rijden. Veel door lege vlaktes maar dan beginnen de hoge bergen met daarop het Vatnajokull ijsplateau aan de horizon te verschijnen. Een prachtig gezicht. We stoppen nog even bij een rivier waar een paar kleine vervalletjes zijn.
Om half zeven zijn we bij het Fosshotel Glacier Lagoon. We proberen nog of we direct op de kamer kunnen waar we dan zouden kunnen blijven maar helaas het hotel zit helemaal vol dus morgen verhuizen we naar een andere kamer.
We hebben een mooie ruime kamer en na een verfrissende douche gaan we dineren in het hotel. Dat is geen straf het eten is hier fantastisch. Omdat we geen lunch hebben gehad hebben we flink trek. We gaan dan ook voor het vijfgangen diner.
Voorafgaand aan de eerste gang krijgen we een mini voorafje van de chef. Blanke kaviaar en iets van rauwe vis in blauwe bessensap. Het eerste voorafje was gebakken brie met honing en noten, tweede cremige langoustine soep met escallops, garnalen, derde lams carpaccio, een spoon met lemon sorbet ijs, hoofdgerecht lam klaargemaakt op 2 verschillende manieren als biefstuk en draadjes vlees echt heerlijk en als nagerecht een brownie.
Het was echt heerlijk wat hebben wij genoten. De bediening is ook uiterst vriendelijk en attent.
Bij de receptie hebben we ons aangemeld voor de call voor Noorderlicht en prompt worden we midden in de nacht gebeld. Martin slaapt door want we hebben al twee gebroken nachten in de buitenlucht achter de rug en morgen staat er een gletsjer wandeling van zes uur op het programma. Sonja maakt door het raam nog een paar foto's en slaapt dan ook weer verder.
{flike}
Langs geisers en watervallen
3 maart 2019
Strokkur Gullfoss Urridafoss Seljalandsfoss
Dat was een nacht met weinig slaap en voor vandaag staat er weer heel wat op het programma. Snel een broodje gesmeerd en kopje thee gezet wij kunnen er weer tegen. We hoeven pas om 12 uur uit te checken dus we laten de koffers eerst nog even in het hutje staan.
We rijden naar het Geysir, een geothermisch veld hier 5 kilometer vandaan. Hier is de geiser Strokkur die nog steeds elke 7 of 8 minuten zijn water hoog de lucht in spuit. Geisers ontstaan door aardbevingen waarbij de ondergrond zo door elkaar wordt geschud dat het hete water niet weg kan, oververhit raakt, dit perst zich dan door een smal kanaal naar buiten. Rond het jaar 1300 ontstond hier Geysir dit was een hele grote geiser die het vrij regelmatig bleef doen totdat deze in 1915 stopte. Dit duurde tot 2000 toen begon hij plotseling weer te spuiten maar na een paar jaar was het weer over. De reden waarom is nooit duidelijk geworden nu is het nog een grote hete plas water bovenaan in het thermische veld. Gelukkig doet de geiser Strokkur het nog wel. Iets kleiner dan zijn grote broer maar als het water 30 tot 35 meter hoog spuit dan is het nog altijd een spectaculair gezicht.
We parkeren de auto en zien dat het inmiddels behoorlijk veranderd is. Negen jaar terug hebben we hier nog op een klein camping veldje gestaan naast het veld. Inmiddels is de camping iets uitgebreid en ook is er nu een visitor centre en een groot hotel. Wij lopen naar het pad waar we 9 jaar terug ook het veld op gingen. Er ligt nu een mooi aangelegd pad. Dus wij lopen het op. Het is wel raar dat het pad behoorlijk naar boven klimt. Wel hebben we hierdoor een mooi overzicht over het grote dampende veld. Na een kwartiertje klimmen hebben we door dat we niet helemaal goed zitten dus we dalen maar weer af. En ja hoor, even verderop aan de weg is de hoofdingang. Moet je ook maar goed op het bord kijken wat er staat. We zoeken een mooie plek en installeren ons aan de kant van de wind. We willen natuurlijk geen warme douche over ons heen. Het water is gewoon honderd graden als het omhoog spuit.
En zo wachten we een paar cycli af en proberen het vast te leggen. Soms begint ie al na een paar minuten te spuiten alleen is het dan niet zo hoog als dat hij helemaal tot een kookpunt is opgebouwd. Eén keer was het zelfs zo dat Strokkur nadat we een prachtige hoge uitbarsting hadden gehad nog een drietal naweeën liet ziet. Altijd verrassend de natuur.
Dan lopen we weer verder over het terrein langs bubbelende modderpotten maar ook glasheldere vijvertjes. Alles pruttelt en borrelt hier. Ook is er veel water bevroren dit komt omdat warm water sneller bevriest dan koud water.
Inmiddels is het al elf uur dus we rijden maar even terug naar Uthlid om uit te checken en dan op naar Gullfoss. Dit is wat langer rijden maar na een kwartiertje zijn we daar. We kunnen niet helemaal naar beneden omdat het pad waarschijnlijk vanwege de gladheid is afgesloten.
De waterval Gullfoss zorgt namelijk voor veel spray en dat zorgt voor bevroren railingen, paden en grassprieten. Helaas is er op de waterval zelf weinig ijs terug te vinden. Wel aan de rotswand aan de overkant van de kloof. We proberen wat mooie plaatjes te maken en lopen dan nog even helemaal door naar boven. Het blijft machtig die grote waterval in de twee delen.
Gullfoss ligt in de rivier de Hvita en heeft twee vervallen dit bijna haaks op elkaar staan. De eerste is 14 meter hoog en de tweede 18 meter hoog. Daarna gaat het verder in een smalle kloof van 2 kilometer lang. Begin 20ste eeuw waren er plannen om hier een electriciteitscentrale te bouwen maar door de boeren uit de omgeving is dit tegengehouden (zij kochten het land op). Gelukkig maar want het is werkelijk een prachtig schouwspel.
Dan stappen we weer in de auto en rijden door heuvelachtig landschap naar de ringweg 1 in het zuiden. Gisterenmiddag hebben we bij het inchecken een mooi kaartje gekregen met daar op de bezienswaardigheden in het Zuidwesten van IJsland. Nog net op tijd zien we dat er vlakbij de ringweg een mooie waterval ligt. Dus hup rechtsaf die gravelroad in. Het is twee minuten en dan staan we op een kleine parkeerplaats.
We staan nu bij de Urridafoss in de Pjorsa rivier. De Pjorsa is de langste rivier op IJsland met 230 kilometer lengte. Dit soort voor de een prachtige waterval waar het meeste water doorheen stroomt van heel IJsland. Het is smeltwater van wel drie gletsjers. De Hofsjökull, Vatnajökull en de Tungnafellsjökull. De waterval is niet echt hoog. Het hoogste verval is maar zes meter. Maar het is wel over de hele breedte van de rivier die hier toch wel zo'n 80 meter breed is.
In het midden ligt nog een heel groot plakaat ijs wat een bijzonder gezicht is. (Jaren terug was het hier in de goede winters dat het ijs zicht ophoopte tot 30 meter hoog). Jammer genoeg is het de laatste week overdag steeds boven nul geweest is in het meeste ijs/sneeuw op IJsland weggesmolten. Helaas staan we wel in de ijskoude windspray want het waait weer behoorlijk. Het is ook helemaal bewolkt dus van een zonnetje is geen sprake.
Dan rijden we weer verder want we moeten nog een paar kilometers. Om vier uur zijn we bij de Seljalandsfoss. Ook hier is het een stuk drukker, niet alleen met bussen met toeristen vanuit Reykjavik maar ook heel veel personen auto's. We gaan eerst kijken bij de Gljufrabui waterval die 500 meter verderop ligt. Deze waterval staat op internet bekend als de 'hidden/unknown' waterval. Maar inmiddels loopt er een wandelpad heen en is er dus niks geheims of verborgen meer aan. Wel is het zo dat de waterval alleen te zien is als je er door een kleine kloof (10 meter) heen loopt. Je moet dan wel door een laagje water en als je er bent wordt je zeiknat door de vele spray van de waterval. Hier hebben we geen zin in maar een paar mooie foto's maken voor de kloof is altijd leuk.
We lopen nog even naar de Seljalandsfoss. Dit is een waterval waar je achterlangs kan lopen wat we niet doen. Want doordat het zwaar bewolkt is heeft het weinig toegevoegde waarde en om ons daarvoor nou helemaal nat te laten worden hebben we geen zin in.
Terug naar de auto voor de laatste etappe. We slapen namelijk in Skogar hotel vlakbij de gelijknamige waterval (Skogarfoss). We worden allervriendelijkst ontvangen en de koffie staat al klaar. Samen met een lekker bladerdeeg dingetje. Het is een klein kamertje maar voor één nacht prima te doen. We kunnen in het hotel eten wat we ook doen.
Na een heerlijke warme douche genieten we van een heerlijk maal. We zetten nog even de wekker midden in de nacht om te kijken of de wolken die er nu hangen nog een beetje willen optrekken. De voorspelling voor het Noorderlicht zegt KP3 dus best wel kans dat het er is.
Om 2 uur gaat de wekker en inderdaad het lijkt erop. Maar even een proeffoto maken door het raam. En ja hoor, het Noorderlicht is er ook nog wel wolken maar ook veel groen schijnsel. Dus de kleren aan en naar de Skogafoss kijken of we beiden op de foto kunnen zetten.
Het is er pikdonker als we aankomen rijden. Door een klein rood lampje in de verte weten we dat er nog een fotograaf staat. Een rode zaklantaarn want dat is beter voor je ogen. Bij wit licht van een zaklamp verkleinen je pupillen zich direct wat bij rood licht niet het geval is. Met een klein zaklampje lopen we naar de waterval en installeren ons. Dat lukt nog best wel in het pikkedonker. We maken wat foto's maar helaas lukt het niet om de waterval daarbij in beeld te krijgen. Martin maakt één foto met een sluitertijd van drie minuten en dan is de waterval pas zichtbaar. Alleen van het Noorderlicht is dan weinig meer over. We zijn er dan ook van overtuigd dat als we zo'n foto langs zijn komen op internet dat dit altijd een samenstelling van twee foto's moet zijn.
Het Noorderlicht is ook niet echt actief. Alhoewel als je een time-lapse maakt en de foto achter elkaar bekijkt zie je voornamelijk de wolkjes nog bewegen wat dan nog wel een leuk effect geeft. Het Noorderlicht is zelf meer een grote groene waas dus geen bogen, gordijnen of strepen. Na een uurtje houden we het voor gezien en proberen nog een paar uurtjes te slapen.
{flike}