27 mei 2023 Op zoek naar wildlife
Vandaag staat in het teken van het zoeken naar wildlife. Na het ontbijt vertrekken we uit onze baai.
We varen eerst langs de vogelklif in het Krossfjord. Dit is op de punt van Kong Hakons Halvøya, Cadiopynten, hier rijzen steile kliffen uit zee. Het is nog erg vroeg in het seizoen dus nog niet echt heel veel vogels. Later in het seizoen wemelt het hier van de vogels Brandganzen, Drieteenmeeuwen, Zeekoeten deze worden dan weer lastig gevallen door de roofzuchtige Grote Burgemeesters (een grote meeuwsoort) die het gemunt hebben op de eieren van de andere vogels.
We zien de Zeekoeten en de zwart witte Rotganzen.
Op de kliffen zijn veel verschillende kleuren te zien. Dit komt door de ontlasting van de vogels. Hierop gedijen de verschillende mossen prima. Er zijn ook nog veel ijspegels te zien in de prachtigste vormen door de harde wind die hier waait. Verderop zien we nog een andere kleinere soort gans. Een bruinige gans met roze poten en roze snavel (Pink footed goose).
We gaan naar het Zuiden langs de the Fourth of July Glacier. Ook deze is weer erg groots dit is nu goed te zien doordat er een boot voor ligt. En nog blijft het lastig in te schatten hoe groot het hier allemaal is.
Dit is een van de veelvoorkomende ‘surging glaciers’ (golvende/stijgende gletsjer) hier op Spitsbergen. Een gletsjer die voorwaarts beweegt en soms relatief heel snel. Wat in niet veel landen voorkomt, maar door de beperkte hoogte/hellingshoek van de bergen, in combinatie met de sneeuwval op de top en het smelten aan de voorkant van de gletsjer, is dit op de hele eilandengroep van Spitsbergen een bekend fenomeen. Hoe zie je het verschil tussen een oneffenheid onder de gletsjer, waardoor er ook kloven ontstaan of een ‘surge’? Bij deze versnelde, verplaatsende ijsmassa zijn er grote kloven te zien over de gehele breedte aan de voorkant van de gletsjer, maar ze worden óók tegen de zijkant omhoog gedrukt.
Op de kant zien we nog een rendier langs lopen. Dat is dan wel leuk maar eigenlijk zijn we al een week op zoek naar dat grote witte dier wat hier toch moet leven. Op de boot mogen we er al niet meer over praten dus we zeggen steeds maar dat het jammer is dat we de paarse olifant nog steeds niet gezien hebben. Ik krijg inmiddels het gevoel dat we net zo weinig kans hebben een paarse olifant te spotten als een ijsbeer.
De wind staat goed als we vlak voor Kapp Guissez het fjord uit varen dus de zeilen kunnen weer op. Dit is een heel karwei maar met vereende krachten staan weer bijna alle zeilen. Het is vandaag compleet helder dus we zitten lekker in het zonnetje. Koud is het nog steeds dus laag op de boot een luw plekje zoeken. Sonja zit/ligt vaak in een van de zodiacs die aan boord liggen. Beschut door de hoge rand van de rubberboot ligt dat heerlijk in het zonnetje.
We varen weer tussen het grote eiland in het westen (Prins Karls Forland) en het vasteland. Bij de Murraypynten zien we een paar Walrussen liggen. Helaas kunnen we niet dichterbij komen omdat het daar ondiep is en er staat een behoorlijke wind. Dit is hetzelfde ondiepe gedeelte als een paar dagen terug toen we naar het Noorden voeren. Het is hier vier meter diep (bij hoog water) dus niet echt een plek om te gaan manouvreren om dichterbij de walrussen te komen.
Er schijnen verderop bij Sarstangen regelmatig walrussen te liggen dus daar varen we heen. Als we in de buurt zijn, zien we met de verrekijker inderdaad een aantal walrussen op het strandje liggen. We krijgen we te horen dat we aan land gaan. Dus snel weer omkleden voor een landing. Even nagevraagd bij Andreas hoe dichtbij we bij de walrussen kunnen komen i.v.m. de keuze van lens die we meenemen. Zijn opmerking is, wil je zijn oog fotograferen? Nee, dan is het niet nodig een grote lens mee te nemen. Dus maar de 18-200 mm lens erop. Deze kan mee in de waterdichte zak en is dus het veiligst. De landing is de keer erg eenvoudig omdat het een zandstrand is. Dus eigenlijk al direct spijt dat we niet een cameratas hebben meegenomen met de grote lens. Maar ja je hebt er ook niets aan als het een ruige landing is en je moet er uit met heel je hebben en houden. Het gaat om de beleving en een mooie foto is alleen maar mooi meegenomen.
Op de landtong liggen allemaal ijsbollen heel bijzonder. Drieteenmeeuwen kijken vanaf de bollen wat wij komen doen en laten zich mooi vastleggen.
Het is eigenlijk een smalle landtong van zo'n 25 meter breed en 2000 meter lang. We lopen langzaam dichterbij, geen onverwachte bewegingen maken en muisstil zijn. Als we op 1000 meter afstand zijn vormen we een aaneengesloten rechte lijn en Andreas en Saskia (de gidsen) bepalen de snelheid waarmee we langzaam naar voren lopen. Langzaam komen we steeds dichterbij.
Als we op 100 meter afstand staan komt er plotseling een zwemmende walrus steeds dichterbij.
Echt grappig. Nieuwsgierig kijkt de walrus ons aan tot zijn maatje ook opduikt. Samen duiken ze weer onder om even verderop weer boven te komen en ons aan te kijken. Dan zwemmen ze weer verder en komen er nog een paar aan gezwommen.
We lopen nog een stukje door richting de Walrussen die op het strand liggen.
Dan blijkt dat aan de andere kant van de 'dijk' ook een walrus in de branding ligt.
Prachtig ligt zij daar. Het is een vrouwtje. Dit kan je zien doordat haar twee slagtanden iets naar buiten wijzen. Bij een mannetje staan ze evenwijdig aan elkaar recht naar beneden.. De lange lijn waarin we liepen is er niet meer iedereen staat nu op een kluitje om de walrus goed te kunnen bekijken.
Dit kan ook want de walrussen zijn ons zelf komen opzoeken en zullen zich dan ook niet bedreigd voelen door ons zolang we geen grote onverwachte of snelle bewegingen maken.
Zo staan we op het strand met om ons heen overal walrussen want de walrussen waar we naartoe onderweg waren liggen er nog. Maar 50 meter achter ons zijn de zwemmende walrussen aan land gekomen.
Het is heel grappig, die beesten zetten hun grote voortanden in het zand en trekken hun grote zware blubberlijf naar voren.
Walrussen zijn herkenbaar aan hun twee hele grote slagtanden. Deze beginnen te groeien als de jongen 2 jaar oud zijn. Bij het mannetje waar ze recht naar beneden wijzen, zijn ze dikker dan bij het vrouwtje. De slagtanden van de mannetjes kunnen wel een meter in lengte worden en wegen dan zo'n 5 kilo.
Een walrus kan tot een diepte van 400 meter duiken en zijn adem meer dan 40 minuten inhouden. Ze duiken meestal in het ondiepe water bij de kust, waar de walrus het grootste deel van haar voedsel vindt. Ze eten voornamelijk mosselen die ze vinden met hun gevoelige snorharen. Ze eten ook slakken, krabben, vissen en zelfs zeehonden.
Het vrouwtje wat geslachtrijp is als ze 10 jaar oud is, brengt na een dracht van 16 maanden het 50 kilo zware jong ter wereld. Daarna zorgt ze zo'n twee tot drie jaar voor het jong. Hiermee zijn het de robben die het langst voor hun jongen zorgen. Doordat het vrouwtje zolang voor haar jong zorgt zit er steeds 3 jaar tussen. Hierdoor ontstaat er een enorme competitie tussen de mannen om te kunnen paren. Hierdoor zijn de mannetjes meestal wat ouder voordat ze voor het eerst paren (15 jaar). Ze moeten eerst sterk genoeg zijn om de concurrentie aan te kunnen om een vrouwtje te bemachtigen. Walrussen kunnen ongeveer 40 jaar oud worden.
Na deze fantastische ontmoeting moeten we weer terug naar de boot. Omdat er op het strand waar we langs moeten nu ook een vijftal walrussen liggen lopen we in stilte in een lange rij langs de branding terug naar de boot. Als we ter hoogte van de vijf walrussen zijn steekt de grootste toch even zijn kop over het heuveltje om te kijken wat er gebeurd om daarna direct weer terug te ploffen in het zand.
We varen naar de Dahlgletsjer waar we ankeren in een beschutte baai vlak voor de Dahlgletsjer. Het is een prachtige plek.
De voorkant van de gletsjer is 50 tot 60 meter en we liggen ongeveer 800 meter van de gletsjer af. Het lijkt veel dichterbij maar dat komt omdat alles hier zo groot is, ongelooflijk. Voor de gletsjer liggen allemaal kleine ijsschotsen.
