2017 Azoren
Azoren - Faial (verlenging)
3 mei 2017
Nog voor vanochtend vroeg de wekker ging foto´s staan maken van de zonsopgang want ook op onze laatste dag was de Pico weer zichtbaar.
De wekker staat vroeg want om 10:15 uur vliegen we richting Flores. Na het ontbijt stoppen we alles in de auto rijden nadat we de auto hebben afgetankt richting vliegveld. We leveren de auto in en sluiten aan in de rij om in te checken voor de vlucht naar Flores.
We komen in de kleine vertrekhal terrecht waar we wachten op het vliegtuig wat ons weer verder brengt. Om even over tien landt er een vliegtuig als het leeg is wordt de kar met daarop ook onze tassen richting vliegtuig gereden. Maar er wordt nog niet ingeladen. Hmm. De piloot vindt het niet verantwoord om te landen op Flores (te veel of verkeerde wind?) dus de vlucht wordt een half uur uitgesteld. Dit gebeurd nog twee keer waarna er wordt medegedeeld dat er vandaag helemaal niet meer wordt gevlogen op Flores. We kunnen ons melden bij de balie van Sata.
Inmiddels wel bekend met dit soort taferelen pakken we de spullen en verlaten het kleine vertrekhalletje. Bij de balie van Sata zitten twee dames en die krijgen dus nu een hondertal vragende mensen voor hun balie. Met dit bijltje hebben ze zoals blijkt wel vaker gehakt (het is meer regelmaat dan uitzondering dat een vlucht op Flores niet door gaat). We mogen terug naar Horta naar Hotel Faial waar we een lunch, diner en ontbijt krijgen. Kijk dat is goed geregeld. We worden met de bus heen gebracht.
We proberen nog om onze huurauto terug te krijgen maar helaas. Contractueel kan dat niet dus dan maar contact op nemen met onze contactpersoon van Tui/Kras. We leggen het voorval voor en hij gaat het proberen te regelen.
Uiteindelijk duurt het nog ruim een uur voordat de bus vertrekt richting Hotel Faial. Om half twee komen we daar aan en nadat we de spullen op de kamer hebben gelegd gaan we voor de lunch. Dat is de eerste lunch die we nuttigen deze vakantie maar vanochtend was het vroeg en ja, we hebben wel trek. Inmiddels hebben we te horen gekregen dat de huurauto bij het hotel afgeleverd kan worden dus we wachten een telefoontje af.
Om half vier telefoon, ja de mevrouw van de autoverhuur staat bij de receptie. De rugzak en fototas gepakt en daar is onze auto weer. We gaan een eindje rijden zodat deze dag niet helemaal als verloren moet worden beschouwd.
We rijden naar het Oosten van Horta en volgen de kust. Hier komen we langs een door de grote aardbeving verwoestte kerken en huizen. Het ziet er best wel luguber uit. Zo'n voorgevel en dan erachter helemaal niets. We proberen de tak van 'Urban fotografie' uit maar helaas wordt het zonnetje regelmatig afgewisseld door heftige hoosbuien dus hebben niet al te lang de tijd.
Ook komen we op een klif bij een verwoestte vuurtoren. De toren staat er nog maar je ziet een gigantische vertikale scheur in de muur en ziet dat een hoek helemaal ontzet is. Toch bijzonder zoals het er nu nog bij staat. Het zal zo ook wel in stand worden gehouden want het is allemaal keurig afgezet en de auto kan je er ook goed parkeren. Maar een gigantische storm zal de boel toch snel verder doen instorten.
Om acht uur zijn we weer terug in het hotel en nuttigen het diner. Het is niet helemaal wat maar het is wel goed geregeld door Sata. Wel zien we nog even door het raam de prachtige Deense Driemaster in prachtig licht in de haven liggen.
4 mei 2017
Na het ontbijt stoppen we al onze spullen weer in de auto want om 14:55 uur staat ons vliegtuig vandaag gepland om te vertrekken. We kunnen dus nog wat van het eiland zien. We besluiten nog een poging richting de Caldera te wagen aan de kust is het mooi weer dus we hopen dat nu ook bovenop de vulkaan aan te treffen.
Het gaat een hele tijd goed maar als we op het parkeerterreintje aankomen staan we toch weer in de wolken. Toch nog maar even kijken door het tunneltje en wat zien we? De bodem van de krater. De wolken zijn net even naar opgetrokken. Snel een telefoonfoto en daarna de camera uit de auto halen. Die hadden we nog niet meegenomen. We staan een tijd te kijken en de wolken komen en gaan. Je ziet ze echt cirkelend de krater in dalen en dan weer wegwaaien. Op de bodem is een klein meertje en we zien ook nog een kleine vulkaankrater op dezelfde bodem. De grote krater is twee kilometer in doorsnede en vanaf de rand is deze 400 meter diep.
Als we zo staan te kijken valt Sonja's oog op een stapel stenen naast het naambord van het uitzichtpunt. Een geoefend geocacher zegt dan al snel; 'Ik zie hem al'. Nou ja, het zal toch niet. Ja wel hoor een cache gevonden zonder GPS coördinaten. Dat is toch grappig. Later maar even opzoeken welke cache het dan wel is.
Dan rijden we weer verder.
We nemen nog een kijkje bij Castela Branco. Dit is een grote lichtgekleurde rots net ten Noorden van het vliegveld. Dit gigantische machtige rotsblok is van keihard trachiet en rijst 149 meter op uit zee. Het heeft de mooie naam Morro de Castelo gekregen en is het restant van een vulkaan die 30 miljoen jaar geleden uitbarstte. Het is een prachtig aangelegd uitzichtpunt waar we in het zonnetje dan ook nog even staan te genieten.
Dan is het tijd om naar vliegveld te rijden waar we om half twee aankomen. De autoverhuurder is niet aanwezig (even lunchen) maar de tassen kunnen we al wel inchecken. Zo dat is geregeld. De auto ook ingeleverd en dan maar hopen dat het vliegtuig vandaag wel gaat. De vlucht van twaalf uur blijkt al gecanceld te zijn dus dat ziet er niet goed uit.
We zitten al aan een noodscenario te denken want als het vandaag wel zo'n uitstel-afstel zaak wordt dan zouden we vandaag nog doorvliegen naar Sao Miguel. Ons verblijf op Flores is toch al een dag ingekort door de annulering van gisteren.
Bij de Sata desk blijkt de vlucht pas kosteloos omzetbaar als de oorspronkelijke vlucht gecanceld is dus dat is geen optie. We nemen weer contact op met de meneer van TUI en leggen ons probleem voor. Hij informeerd alvast bij het hotel en het zou mogelijk zijn om eerder te komen. Verder is het weer afwachten.
Om half drie weer naar het kleine vertrekhalletje. Er landt weer een vliegtuig en dan is het weer afwachten wat de piloot beslist. De piloot is namelijk degene die bepaald of er wordt gevlogen. En ja hoor, om drie wordt er omgeroepen 'delay' vanwege het weer op Flores om half vier meer info. We informeren TUI en wachten verder af. Toch makkelijk een agent die het een en ander voor je kan regelen. Dat was ons nooit gelukt als we alles zelf hadden geboekt.
Maar dan om kwart voor vier het verlossende woord. De vlucht gaat vertrekken. Ook dit vliegtuig zit niet helemaal vol dus al snel zitten we in de lucht.
Bij de landing wordt duidelijk wat het probleem is. Op zo'n 50 meter hoogte krijgt het vliegtuig een paar vreselijk harde zij rukwinden waardoor we flink schommelend aankomen. De landing gaat gelukkig goed en daar staan we op Flores.
De auto is weer snel geregeld en het hotel snel gevonden (300 meter van het vliegveld af). De spullen op de kamer en het eiland verkennen. We hebben nu maar anderhalve dag dus je moet pakken wat je pakken kan.
{flike}
Azoren - Faial
30 april 2017
Wakker geworden van het opkomende zonnetje. En wel om 06:45 uur bij het naar buiten kijken zien we een klein stukje van de Pico op het gelijknamige eiland aan de overkant Pico. De Pico Pequeno is met zijn 2.351 meter de hoogste berg van Portugal. Dus direct wakker fototoestel pakken en proberen mooie plaatjes te schieten. Dat lukt redelijk maar de berg blijft met behoorlijk veel wolken omhuld.
Het ontbijt is prima verzorgd en we kunnen zelfs onze eigen dunne pannekoeken bakken op een plaat.
Daarna pakken we onze spullen om het eiland te gaan verkennen. Eerst rijden we naar Conceicao, hier staan leuke molentjes. Gebouwd op een onderstel van lava stenen die wit zijn geschilderd en de voegen overduidelijk zwart de bovenkant is van hout en in de typische kleur rood geschilderd die je heel veel ziet op de Azoren. De acht wieken zijn dus en rechtdoor gestoken en trapsgewijs gestapeld. We hebben geen idee waar deze molens vroeger voor gebruikt werden maar ze zien er wel leuk uit.
Het is lekker zonnig met af en toe een wolk dus we rijden naar de Caldera. Helaas komen we vlak voor de eindbestemming in de wolken terrecht dus weinig te zien van de Caldera. We weten dat we aan een rand staan maar kijken direct in een dikke wolken soep. Het is eigenlijk een hele smalle richel want soms waaien de wolken wat weg en kijk je zo de diepte in. We vinden hier wel weer een tweetal geocaches dus dat is dan wel weer leuk.
Via een andere route slingeren we de Caldera weer af richting Horta want gisteren hoorden we van onze tafelgenoten in Papapizza dat er een groot feest is in het dorp. Het blijkt een feest te zijn ter ere van 1 mei Dag van de Arbeid. Dit verteld de Loco Burgemeester van Horta die ons hoorde praten en daaruit opmaakten dat wij hier niet vandaan komen. Het feest is vandaag omdat er voor morgen bar slecht weer wordt voorspeld; flinke storm en veel regen. Nou dat is een goede zet want nu schijnt de zon volop. Op het terrein staan allemaal eet en drinktentjes maar het belangrijkste is de plek waar de sardines op de barbeque worden gebakken. Zo'n tien mannen staan hier sardines te bakken. Het zijn geen sardines zoals wij ze kennen maar hele grote zo'n 25 cm lang en 5 cm hoog. Het blijkt dat ze zijn ingevlogen vanaf het vaste land maar wel lekker vet en groot zoals de loco burgemeester ons trots verteld.
Iedereen kan bij een standje twee of drie sardines met brood halen (ja gratis). Er staan dan ook twee lange rijen. We worden vooral verzocht om ook aan te sluiten en van dit feest mee te genieten. Dus dat doen we. We zitten in het gras en als dan ook nog de plaatselijke harmonie een deuntje komt spelen is het feest compleet. Na een uurtje hebben we het wel gezien en omdat het nu zo mooi weer is geworden besluiten we wederom een poging te wagen om de Caldera te bezoeken. Via een andere weg rijden we langs de veeakkers naar boven. Helaas het blijkt bovenop nog net zo bewolkt te zijn. Voordat we in de bewolking zijn zien we nog wel dat aan de kust de zon nog steeds schijnt.
We rijden door naar het meest Noordwestelijke puntje van Faial, Ponta dos Capelinhos. Hier was in 1957 een 13 maanden lange vulkaanuitbarsting in zee vlak voor de kust. Deze heeft veel leed veroorzaakt en hele dorpen zijn weggevaagd maar ook is er een heel nieuw stuk land ontstaan.
De vuurtoren is na de uitbarsting niet meer zichtbaar voor de scheepvaart (ligt nu verscholen achter de ontstane vulkaan) maar staat er nog wel als een mooie herinnering. Het nieuwe land ziet er prachtig uit met eerst een soort woestijnachtige zwarte (lavagruis) vlakte en in zee een mooie wand van de vulkaan. Je ziet heel goed hoe deze in lagen is opgebouwd. Het schijnt dat het zachte tufsteen alweer flink is afgeknaagd door de wind en golven uit zee.
Dit lijkt ons wel een mooie plek om de zonsondergang te fotograferen er zijn mooie wolkjes in de lucht en het zonnetje laat zich nog steeds zien. Maar eerst nog even op zoek naar een plek waar we kunnen eten.
Even verder blijkt een restaurant te zijn wat volgens het boekje het hele jaar open is. Nou helaas de stoelen staan allemaal op de tafel dus hier gebeurd niets meer. Dan zijn we een restaurantje aan de kant van de weg liggen wat wel open lijkt te zijn. En ja hoor. Het is best wel een groot restaurant en het ziet er verzorgd uit. De man praat geen woord over de grens maar we krijgen een kaart (in het Portugees) en kunnen we wat bestellen. De man doet niet echt zijn best om er wat gezelligs van te maken dus we verwachten er niet veel van. Maar het is toch lekker. Toch raar dat we (zelfs op zondagavond) de enige gasten zijn.
Met gevulde magen rijden we weer terug naar de kust bij Capelinhos waar we een plek vinden met allemaal mooie lava brokken in de branding. Helaas verdwijnen de wolken allemaal dus niet echt een spectaculaire zonsondergang. Maar de het stuk slaan van de golven op de lavabrokken is wel een pracht gezicht.
Het is wel op letten want het wordt weer vloed en bij elke zevende golf komt het water plots een heel stuk hoger. De zon zakt sissend in de zee en in het donker rijden we langs de rondweg van het eiland weer terug naar ons hotel in Horta.
1 mei 2017
Het weer valt nog mee vanmorgen. Wel waait het erg hard.
We doen rustig aan en besluiten een stuk te rijden via de Oostkant van het eiland Faial. Gisteren zagen we op een bepaalde plek best wel veel buizerds rondvliegen dus misschien vandaag ook wel. Maar nee hoor, die denken natuurlijk laat mij maar het stormt veel te hard. En dat klopt het is denk ik wel windkracht 8 of zo. We rijden langs verschillende uitgestorven plaatsen het is hier zo wie zo een stuk rustiger dan op Terceira maar vandaag is het echt stil. Iedereen zit waarschijnlijk lekker achter de kachel of zo.
We nemen nog even een kijkje bij Vulcao de Capelinhos waar we gisterenavond ook waren. Het lava gruis giert hier over de vlakte en nu is ook echt duidelijk waarom ze dit woestijn noemen. We lopen naar de oude vuurtoren omdat we nog een kijkje bij de zee willen nemen. We worden letterlijk gezandstraald door het lavagruis. Jeetje wat doet dat zeer. We trekken de capuchon diep over het gezicht maar dan komen wel je handen te voorschijn en knallen alle steentjes op je huid. Dat voel je wel.
Het gruis is zo klein 's avonds blijkt het echt overal te zitten tot in je sokken aan toe.
Bij terugkomst in het hotel gaan we dan ook eerst lekker douchen voordat we Horta inlopen op zoek naar een restaurantje om te eten. Het is gelukkig nog droog maar wat stormt het niet te geloven. Het eerste restaurant dat we in gedachten hadden is gesloten dus we lopen verder naar de de andere kant van het dorp. Daar zit nog een restaurantje aan de kust en daar komt ook de wind vandaan dat geeft misschien wel een spectaculair uitzicht. Nou zover komen we niet eens het zeewater spat huizenhoog over de kade en spoelt de straat in. In een nat pak hebben we geen zin met ook nog eens een hele grote kans dat het restaurant gesloten is natuurlijk.
In de straat blijken ook nog een soort van langwerpige ballonnetjes te liggen en gisteren aan de kust had ik ze ook al gezien (ja ik weet wat jullie nu denken ;-)) Het blijken de restanten te zijn van een soort kwal. En niet zomaar een kwal maar het Portugeese Oorlogsschip dit is een Staatkwal (behorende tot de neteldieren) die voorkomt in warmere zeeën. Het is geen echt kwal, maar een complexe kolonie van honderden poliepen. Het heeft een soort luchtzak en tentakels die wel 25 meter lang kunnen worden. Als je zo'n tentakel aanraakt krijg je een soort zuur op je huid wat je zenuwen aantast. Dit verlamt je waar je sterft en opgegeten kan worden. Nu zal het met volwassen mensen niet zo'n vaart lopen maar het zorgt wel voor grote wonden en hulp is zeker geboden. Maar mocht je helemaal verstrikt raken in alle tentakels dan houdt het echt op voor je. Nu vertelde de meneer die we in het straatje tegenkwamen ook dat de ballonnetjes die je nu door de straat zien waaien nog steeds levend zijn. De tentakels zitten er niet meer aan maar de gifklieren zijn nog steeds zichtbaar en moet je dan ook echt niet aanraken. Dit geld zelfs voor de uitgedroogde versie's die ik gisteren aan zee had liggen. Toevallig staat er gisteren in de krant een verhaal van een toeriste op Tenerife die een onaangenamen kennismaking met die Portugeese Oorlogsschip had en het net aan heeft overleefd. Vandaar wat meer informatie (voornamelijk van wiki) zodat meer mensen van het bestaan weten. In de Noordzee komen ze nog niet echt voor maar de warme golfstroom brengt ze in dit seizoen wel naar de Azoren en dus ook naar de Canarische Eilanden.
We lopen dus weer terug en besluiten weer een lekkere pizza te halen bij Papa Pizza. Iets wat goed is moet je niet links laten liggen toch. Helaas is het nu wel gaan regenen en al glijdend over de glibberende keitje klimmen we het enorm steile straatje weer omhoog naar het hotel.
2 mei 2017
Vannacht heeft het behoorlijk geregend vannacht maar als we wakker worden is het droog. We doen rustig aan, een wekker hadden we ook niet gezet dus we werden pas om half negen wakker. Lekker hoor, daarvoor heb je vakantie. Na een lekkere douche en dito ontbijt bedenken we wat we vandaag gaan doen. Wheateronline zegt vanaf 12 uur regen op Faial maar we besluiten toch te gaan wandelen in Horta en omgeving.
Regenjassen in de rugzak en cameratas qua gewicht gehalveerd, de macro lens kan je met deze stormachtige wind wel thuis laten en ook de 70=200 mm is niet echt nodig. Walvissen zien we toch niet vanaf de kust. Of toch wel? Je weet nooit.
We lopen eerst de haven in. De kades en pieren zijn hier allemaal beschilderd door de zeelui die hier ooit voor wal zijn gegaan en dat zijn er veel. De meeste schrijven hun naam en jaartal dat ze hier waren en de naam van hun boot. Je ziet dan ook dat verschillende mensen hier al meerdere malen zijn geweest. Zo ook verschillende Hollanders uit Terschelling en Monnickendam. Toch grappig.
Ook vinden we op de pier nog een tweetal geocaches. Dat is dan weer mooi meegenomen. Gisteren hadden we wat minder geluk. Vier pogingen en vier keer niets kunnen vinden is niet leuk. Maar ja, dat hoort ook bij het spelletje geocachen.
We besluiten de berg Monte de Guia te beklimmen. Via het strand bij Porto Pim lopen we de steile kust op. Inmiddels is het mooi schoon gewaaid en we lopen dan ook in een heerlijk zonnetje.
Als we op het hoogste topje staan zien we vanaf de oceaan zo een bui over het water aan komen drijven/waaien. We pakken dan ook maar direct de regenjassen en ja hoor. We hebben ze nog niet aan of de bui barst los. We lopen verder over de rand van de Caldera want ja, ook deze berg is een voormalige vulkaan.
Via het strand van Pim lopen we weer terug. Op het strand bekijken we nog een aantal 'Portugeese Oorlogsschepen' die hier zijn aangespoeld en dat zijn er best wel veel. Als je die beesten staat te bestuderen zie je dat ze ook nog leven. Het puntige uiteinde van de 'ballon' richt zich soms op of probeert weg te kruipen in het zand. Als het is overspoeld door de branding zie je dat ie zichzelf weer opblaast. De tentakels liggen als een soort dikke blauwe drab in elkaar verstrengeld. We hebben de 'beesten' nu echt uitgebreidt staan te bekijken. Het zijn echt wonderlijke beesten dus onderstaand een beschrijving (van Wikipedia gehaald) van dit dier.
Het Portugees oorlogsschip (wetenschappelijke naam: Physalia physalis) is een staatkwal die voorkomt in de warmere zeeën. Het is geen echte kwal, maar een complexe kolonie van honderden poliepen van vier typen. De naam is afkomstig van de ontdekkingsreizigers uit de 16e eeuw, toen Portugal op zee machtiger was dan Engeland en Spanje en de Portugese oorlogsschepen iedereen angst inboezemden, net als dit "dier".
Het Portugees Oorlogsschip bestaat uit vier typen poliepen. Iedere poliep heeft zijn eigen taak.
- pneumatofoor: Naast het lichaam, dat gemiddeld 9 tot 35 cm groot is, heeft het een gasblaas, dat als "zeil" dienstdoet. Dit zeil, dat in feite een poliep is, kan met lucht gevuld worden als het dier aan de oppervlakte moet blijven, en kan bij gevaar leeglopen waardoor het dier onderduikt. Ook kan dit zeil in een bepaalde hoek gedraaid worden, zodat het organisme invloed kan uitoefenen op de richting waarin het zich beweegt. Zelfs schuin tegen de wind in laveren is mogelijk.
- dactylozoïden: het Portugees oorlogsschip kan lange tentakels ontwikkelen, die de prooi (vooral kleine vissen) vangen en verlammen.
- gastrozoïden: de spijsverteringspoliepen. De tentakels vangen de prooi en spuiten die in met gif zodat hij verlamd/verdoofd raakt, waarna deze naar de gastrozoïden getransporteerd wordt.
- gonozoïden: de voortplantingspoliepen.
We lopen door naar Porto Pim waar we in een bar wat te drinken bestellen en genieten van het zonnetje. Dat duurt niet lang of er valt weer een hoosbui dus even naar achteren onder de luifel en we zitten weer droog. Om half zes zijn we weer terug bij het hotel waar we een douche nemen.
We gaan eten in het straatje bij Porto Pim dat wilden we gisterenavond al maar doordat de golven over de kade sloegen zijn we er helemaal niet gekomen. Het restaurant dat we uitgezocht hadden blijkt op dinsdag te zijn gesloten dan maar naar de overbuurman. En dat is absoluut geen foute keuze. Een prachtig restaurant en we zitten boven en hebben dan ook een mooi uitzicht over de oceaan. We hopen nog op een mooie zonsondergang want dat zou zomaar kunnen vandaag. Het eten is voortreffelijk, we genieten van een tonijnsalade vooraf en een fish 'd chips. De eigenaar van het restaurant is een echte zeezeiler (hij heeft 2x als solozeiler de aarde gerond) en we komen dan ook niet weg zonder een borrel met een erg hoog promillage.
Terug in het hotel de auto leeggehaald en de tassen weer een stuk ingepakt want morgen vliegen we naar eiland drie Flores. En als je de mensen hier spreekt moet dat prachtig zijn. Dat zullen we morgen zelf kunnen zien.
{flike}
Azoren - Terceira
De Azoren, een mooie bestemming om er even twee weken tussenuit te kunnen.
27 april Koningsdag 2017 begon voor ons heel vroeg en dat was niet omdat we naar de vrijmarkt wilden. Het is Meivakantie en de hele week hoor je op de nieuwsbulletins al dat het mega druk is op Schiphol. De reizigers worden continu gewaarschuwd om vooral op tijd te komen.
Dus om 03:45 uur staan Co en Lia bij ons voor de deur om ons weg te brengen naar Schiphol. In drie kwartier zijn we er al en inderdaad om half vijf, er vliegen nog helemaal geen vliegtuigen, is het al heel druk in de vertrekhal. We hebben al een instapkaart dus de tassen kunnen we zelf inchecken. Bij de nieuwe douane/scan locatie voor EU vluchten staat een mega rij en op het bord staat ook al aangegeven dat de wachttijd 25 minuten is voor de handbagage en body check. Tegenwoordig moet al het spul wat op elektra functioneert uit de tas dus daar gaan de camera's. Ja, want anders moet de tas handmatig gecontroleerd worden. En ja hoor, natuurlijk evengoed. De lenzen worden uit de tas getrokken en wordt gekeken of het glas wel echt glas is. Ik weet niet wat ze zien op die schermen hoor.
Ook weer gehad en we lopen verder richting de gate. We vinden een paar lig stoelen en proberen nog wat te gaan slapen. Dat lukt niet helemaal maar het ligt wel relaxt.
Het vliegtuig vertrekt op tijd en na een rustige vlucht zijn we in een kleine vier uur we op Terceira, de Azoren. Waar ook al snel de tassen op de bagageband aan komen rollen. In de aankomsthal staat een mannetje met een enveloppe op ons te wachten. Daarin zit het vluchtschema voor de binnenlandse vluchten en informatie van de plaatselijke vertegenwoordiging van TUI/Kras.
Bij de autohuur staat al een rij maar al snel mogen we met een sleutel naar buiten. Daar staat een Nissan Micra voor ons klaar. Hmm we hadden toch een 'upgrade' geboekt. Een iets ruimere auto vinden we wel zo prettig. Blijkt dat ze hier beginnen met Categorie C of zo. Nou bedankt Kras, voor de 'upgrade' dat werkt dus niet op de Azoren en dat zouden jullie moeten weten. Dat is toch niet Kras zou je zo zeggen.
Eén tas en de fototas in de achterbak en de andere dan maar op de achterbank. Je zal maar met z'n drieën of vieren zijn. Dat gaat niet lukken met bagage. Het is nog erg vroeg (11 uur) dus we gaan eerst een stukje rijden over het eiland voor we naar het hotel gaan. We rijden via het plaatsje Praia Da Vitória naar de kust. Meteen wat te drinken en een broodje gehaald. De golven beuken op de kust echt mega wild. Hier kan je niet echt zwemmen in de zee. Zitten we ook niet op te wachten want het is een graad of 14 en zwaar bewolkt.
We besluiten het binnenland in te gaan richting Algar do Carvão. Inmiddels komt het zonnetje door de wolken heen dus het ziet er direct een stuk vriendelijker uit. Vlakbij het parkeerterrein ligt een geocache dus die zoeken we direct even op. Dat is een tijd geleden dat we dat hebben gedaan.
Carvão is nog gesloten dus we rijden een 1500 meter door naar Furnas do Enxofre. Hier zie je mooie fumarolenveldjes, plekken waar de stoom van het binnenste van de aarde naar buiten komt. Dit hebben we op IJsland ook gezien alleen daar was het landschap helemaal kaal.
Hier is alles prachtig begroeid met struikjes, allerlei soorten mossen en vele kleuren. Het grappige is dat de mossen bij zo'n opening helemaal geel zijn verkleurd van de zwaveldamp die er continu langs stroomt.
Het zonnetje schijnt er prachtig bij en het is een mooi aangelegde wandeling langs de veldjes.
Omdat Algar do Carvão pas om half drie open gaat rijden we nog verder naar Cente Barbara. Dit is een hoge piek aan de Zuidwest kant van het eiland. Na veel haarspeldbochten bleek dat waar het beneden aan de kust nog mooi zonnig was we op de top gewoon in de wolken stonden. Dus niks mooi uitzicht dat is pech.
We rijden weer terug naar Algar do Carvão inmiddels is het open dus we kunnen naar binnen. Helaas we mogen niet fotograferen met statief dus die mag weer terug in de auto. Algar do Carvão is de mond van een uitgedoofde vulkaan, die zich tegen het einde van de laatste uitbraak (1700 tot 2100 jaar geleden) volledig heeft geleegd. Er bleef een holte achter van bijna 100 meter diep. Via een soort bunker tunnel kom je in de vulkaanpijp. Boven je hoofd zie je door de begroeiing de opening naar buiten.
Naar beneden wordt het steeds breder en er is zijtunnel die naar een hele grote open ruimte leidt. Overal druipt het water naar beneden want ja de Azoren zijn voornamelijk vochtig.
Het is een mooi gezicht zeker omdat je je realiseert dat je in een vulkaan loopt. Er hebben zich ook al stalagtieten gevormd en door de lampen beginnen er ook weer mossen te groeien.
Inmiddels is het al half zes dus maar richting het hotel. Dat is nog een behoorlijke zoektocht. Angra de Heroïsmo is vergeven van de eenrichtingsverkeer straatjes en de tomtom weet niet alles. Maar uiteindelijk komen we bij het Azoris Garden Hotel aan. We kunnen de auto net kwijt voor op het plein. Hier mag je staan tot morgenochtend 8 uur dus straks maar wegzetten maar voor nu is het oke. We checken in en leggen de spullen op de kamer.
We gaan uit eten in de haven. We belanden bij Cais de Angra (ja natuurlijk als je in de haven zit ;-))
Het eten in voortreffelijk we hebben beiden een lekkere vis en moe maar voldaan lopen we dan ook weer terug naar het hotel, waar we na een verfrissende douche het bed induiken. Met twee uur tijdsverschil zijn we er om tien uur ook echt aan toe.
Vrijdag 28 april 2017
Heerlijk geslapen vannacht. De deur wijdt open en vanochtend gewekt door veel vogeltjes. Dezelfde als thuis, ik hoorde niet echt andere melodietjes. Na het ontbijt besluiten we het eiland verder te gaan verkennen. We rijden eerst naar Monte de Brasil. Dit is een hoge vulkaanrand aan de rand van Angra. Bovenop staat nog een klein walvisspottershuisje, helaas geen walvis gezien vandaag. Ook staat er hier bovenop de berg nog veel afweergeschut uit de Tweede Wereldoorlog. Zelfs hier staan de verdedigingswerken van de geallieerden. De Azoren waren dan ook een aanvoerpost vanuit de Verenigde Staten.
We rijden verder langs de Zuidkust, halen voor tachtig cent weer een lekker bak koffie en inmiddels weet ik dat ik een Galao moet bestellen. Dit is een Latte Machiato. Cappucchino maken ze hier uit een zakje nou dat hoeft ook niet. In Sante Barbara aangekomen zien we dat de top nu wel zichtbaar is dus we wagen het erop en niet voor niet. We kunnen heerlijk ver kijken over het eiland een prachtgezicht. We gaan nog even op zoek naar een geocache hier op de berg en vinden hem ook nog.
Verder langs de kust komen we bij Biscoitos in het Noorden. Hier slaan de hoge golven van de prachtig aqua kleurig zee stuk op de ruige lava rotsen een pracht gezicht licht blauw water, wit opspattend water tegen een heel donker ruige lavarotsen. Hoe mooi wil je het hebben?
We rijden dwars over het eiland terug en gaan nog even naar Gruta do Natal. Dit is een lavatunnel. Die zijn naam 'Kerstgrot' dankt aan het feit dat ter ere van de opening voor het publiek op 25 december 1969 een mis werd opgedragen welke nog elk jaar plaatsvindt. Aan het einde van de tunnel staat ook werkelijk een altaar. Er zijn hier verschillende soorten gestolde lava te zien zoals bijvoorbeeld touwlava. Ook zie je heel duidelijk opstaaande randen langs de kant van de tunnel dit kwam omdat daar de lava het snelst afkoelde. Soms moet je bijna op de knieën dus die mooie helm die we op kregen hebben we ook niet voor niets. Voor de ingang van de grot bevindt zich een prachtig meertje dit heeft zich gevormd in een voormalige vulkaankrater
Martin's goede richtingsgevoel bracht ons weer snel terug bij het hotel waar we wederom voor de deur kunnen parkeren. Nu kunnen we de auto mooi laten staan want morgenochtend moeten we alweer vroeg op pad naar het vliegveld.
We gaan weer eten in hetzelfde restaurant in de haven waar nog een happening is. Dit weekend wordt er op Terceira een auto rally gehouden en vanavond is de presentatie van het Portugeze team. Er is een mooie blauwe loper met touwen eromheen en ja hoor daar komt de rally wagen met een hoop pk de kade opgerolt. De pitspoezen dansen er omheen en een hoop mensen die zichzelf heel belangrijk vinden. Ach ja, ieder zijn plezier. Wij genieten lekker van ons diner en sluiten af met een Donna Amelia een dessert speciaal van het eiland Terceira. Een heerlijk warme koek met spijs met daarop een bolletje vanilleijs. Zo het is maar goed dat het nog een stukje lopen is naar het hotel. De tassen weer inpakken want morgenochtend weer vroeg op. Het hotel komt nog keurig een ontbijt brengen want het buffet is zo vroeg nog niet open. Dat we terug kwamen op de kamer was er een enveloppe bezorgd waaruit blijkt dat er 1 en 2 mei niet wordt gevlogen vanwege een staking bij SATA dus we blijven een dag langer op Faial en een dag korter op San Miguel. De nieuwe vluchten staan op het schema en de hotels zijn geregeld. Nou oke prima dan.
Zaterdag 29 april 2017
Om zes uur gaat de wekker. We nemen een douche die hopelijk nu wel warm wordt (gisteren bleef ie koud), pakken de laatste spullen in en eten het goed bedoelde droge broodje op. Hup de auto in en op naar het vliegveld. Het is een prachtige zonsopkomst met mooie schapenwolkjes. Om half acht zijn we op het vliegveld, waar we bij de autoverhuur nog een dicht loket aantreffen. Uh dat is raar. Maar even gebeld naar de verhuurder blijkt die nog in zijn bed te liggen en pas om half negen te komen. Nou ja zeg. Dan maar naar de incheckbalie. Ze hadden ook gezegd dat we eerst onze instapkaart moesten ophalen voordat we de auto inleveren. Nou maar goed ook. Want het blijkt dat er helemaal geen vliegtuig naar Failal gaat om negen uur. Die is uitgevallen en we vliegen nu pas vanmiddag om half vijf. Nou ja, nu breekt mijn klomp. Gisterenavond nog een nieuw vliegschema gekregen en nu blijkt dat de eerstkomende vlucht niet klopt. Gelukkig konden we de auto nog niet inleveren. De ruimbagage kunnen we wel al inchecken en we gaan dan ook nog een eindje rijden.
We rijden terug naar Serra do Cume. Dit is de noordoostelijk rand van een grote krater (10 km in doorsnede). De kraterbodem is inmiddels helemaal als landbouwgrond in gebruik. De weiden en velden worden allemaal gescheiden door 1 meter hoge lavasteenmuurtjes. Dit is typisch voor het eiland Terceira. Op het uitzichtpunt waait het gigantisch de wind blaast met een noodvaart omhoog tegen de kraterrand. Maar de zon die af en toe door de wolken heen piept maakt het een mooi uitzicht. Ja jammer, inmiddels is er erg veel bewolking komen opzetten.
Via mooie binnenweggetjes rijden we naar de Noordkust bij Agualva. Hier zien we de Atlantische Oceaan vreselijk beuken tegen hele hoge basaltkolommen (als een soort klif). Het rijden over kleine weggetjes zorgt ook voor een mooie ontmoeting zo komen we een boertje tegen wat net z'n koeien heeft gemolken. Een oude ezel zorgt voor het vervoer richting huis. Het ezeltje heeft 3 melkbussen goed voor 120 liter melk op zijn smalle rug hangen. De boer wil graag de foto zien die we hebben gemaakt en verteld trots hoeveel liter melk er in de bussen zit.
Bij Biscoitos vinden we nu wel de natuurzwembaden in zee. Ziet er bijzonder uit. Tussen de lava rotsen is gewoon beton gestort zodat er een gladde vloer ontstaat waar bij hoogwater in gezwommen kan worden. Zwemmen in de zee is zeker bij deze kust niet mogelijk maar op deze manier wel. Via allerlei trappetjes kom je in verschillende baden terrecht. Bij mooi weer moet het hier echt genieten zijn. Vandaag niet veel te koud.
Bij Gruto de Natal wandelen van nog een stuk van de Misterio de Negro trail en vinden nog een paar geocaches op de koop toe. Het is hier echt prachtig. Mooie bomen in allerlei kleuren groen. Vlakbij de auto zit een Azoriaanse Vink ons nieuwsgierig aan te kijken en hij laat zich ook nog makkelijk fotograferen dat is altijd leuk.
Om drie uur weer terug naar het vliegveld waar we de auto inleveren en wachten tot het vliegtuig komt.
Het is een half uurtje later maar dan vliegen we toch met een wat groot uitgevallen propellor vliegtuig richting Faial. Het vliegtuig is bijna leeg maar met een voetbalteam wat erg luidruchtig is lijkt het wel druk. Faial is zwaar bewolkt en we zijn dan ook al bijna aan de grond als we het eiland in beeld krijgen. Het blijkt dat het andere vliegtuig stuk was dus dat daarom de vlucht van 9 uur was geannuleerd.
Dit keer krijgen we een Ford Fiesta en 15 minuten na landing rijden we richting Horta. We hebben een lekker ruime kamer waar we ons snel installeren. We drinken wat en kijken op internet waar we moeten zijn voor diner. We gaan voor pizza en belanden bij Papapizza aan de haven. Nou die kan er wat van dat was heerlijk. Aan onze tafel komt nog een gezin zitten van Faial zelf en in half Portugees en half Engels (zij konden net zo goed Engels als wij Portugees) hadden we toch een leuke conversatie. Ze gaven ons de tip dat er morgen vanwege de 1 mei viering een feest zou zijn bij de haven met plaatselijke folklore. Leuk om te weten! Na het eten typen we het verhaal voor op de website en kijken wat tv. Het is gelukkig droog maar helder is het helaas niet meer geworden.
{flike}